„O barmherziger Gott, präge unseren Herzen den Gedanken an die Vergänglichkeit der Welt ein. Lass ihn niemals entweichen, niemals aus den Augen unserer Seele verschwinden, damit wir uns nicht in diesem irdischen Schlamm vergraben und die ewigen Schätze verlieren, die Du uns in Deiner Güte, Herr, verheißen hast.“ Pater Wenanty Katarzyniec Die Worte von Pater Wenanty Katarzyniec treffen das Zentrum der menschlichen Erfahrung: Es ist leicht, sein Herz an irdische Dinge zu hängen, aber viel schwerer, daran zu denken, dass alles Zeitliche ein Ende hat. Der Mensch sucht von Natur aus Stabilität, Komfort und Sicherheit - und doch erinnert uns Christus: „Denn wo dein Schatz ist, da wird auch dein Herz sein.“ (Mt 6,21) Deshalb bittet Pater Wenanty um etwas Außergewöhnliches: nicht darum, dass die Welt verschwindet, sondern dass die Wahrheit ihrer Vergänglichkeit in unserem Herzen lebendig bleibt. Denn wenn wir sie vergessen, „vergraben“ wir uns leicht - in Eile, Geld, Meinungen anderer, Ehrgeiz, Vergleichen. Und dann kann man unbemerkt den größten Schatz verlieren: die Nähe Gottes und das ewige Leben, das Er uns verheißen hat. Dieser Ruf ist keine Ablehnung der Welt, sondern eine Einladung, sie weise und mit freiem Herzen zu leben - mit dem Blick auf das, was ewig bleibt. Gedankenanstoß für heute Was bindet mich in meinem Leben so stark, dass es mir die Freiheit des Herzens nimmt? Erinnere ich mich im Alltag daran, dass die Dinge dieser Welt vergehen und die Ewigkeit vor uns liegt? Welche „ewigen Schätze“ vernachlässige ich durch Eile, Sorgen oder die Ablenkungen dieser Welt?
„O Boże miłosierny, wyraź w serca nasze tę myśl o znikomości świata. Niech ona nigdy nie ulatuje, nie znika sprzed oczu duszy naszej, abyśmy się nie zagrzebali w tym błocie ziemskim i nie stracili wiecznych skarbów, któreś nam w łaskawości swojej, Panie, przeobiecał.” Ojciec Wenanty Katarzyniec Słowa Ojca Wenantego Katarzyńca uderzają w samo sedno ludzkiego doświadczenia: łatwo przywiązać serce do rzeczy ziemskich, trudniej pamiętać, że wszystko, co doczesne, ma swój kres . Człowiek naturalnie chce stabilności, komfortu, bezpieczeństwa - a jednak Chrystus przypomina nam: „Gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.” (Mt 6,21) Dlatego Ojciec Wenanty modli się o coś niezwykłego: nie o to, by świat zniknął, ale o to, by prawda o jego znikomości trwała w naszym sercu. Bo jeśli o niej zapomnimy, łatwo się „zagrzebać” - w pośpiechu, pieniądzach, opiniach ludzi, ambicjach, porównaniach. A wtedy, niepostrzeżenie, można stracić największy skarb: bliskość Boga i życie wieczne, które On nam obiecał. To wezwanie nie jest odrzuceniem świata, ale zachętą, by go przeżywać mądrze i wolnym sercem - z oczami skierowanymi ku temu, co trwa na wieki. Ku refleksji na dziś: Co w moim życiu zbyt mocno mnie wiąże - tak, że odbiera mi wolność serca? Czy pamiętam na co dzień, że rzeczy doczesne przemijają, a wieczność jest przed nami? Jakie „wieczne skarby” zaniedbuję przez pośpiech, troski lub rozproszenia tego świata?
„Otóż muszę być zawsze przygotowany na śmierć, a ponieważ nie chcę drżeć w ostatniej chwili, postanawiam sobie od teraz tak żyć, aby zawsze być gotowym na śmierć. W każdej pokusie będę myślał o śmierci i sądzie Bożym. Postanowienie to składam w Najsłodszym Sercu Jezusa. I błagam Najświętszą Maryję Pannę o opiekę teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci.” Ojciec Wenanty Katarzyniec Słowa Ojca Wenantego Katarzyńca prowadzą nas do samego serca chrześcijaństwa. Nie są wezwaniem do smutku, ale do odwagi i gotowości . W katechizmie czytamy, że śmierć kończy ziemską pielgrzymkę człowieka, ale otwiera drzwi do życia wiecznego (KKK 1010–1014). Dla człowieka wierzącego nie jest tragedią, lecz chwilą spotkania z Miłością, w którą wierzył przez całe życie. Ojciec Wenanty uczy nas, że życie z myślą o śmierci nie odbiera radości, ale ją oczyszcza . Kto pamięta o sądzie Bożym, ten nie marnuje czasu na to, co puste — szuka dobra, prawdy, przebaczenia. To nie strach, lecz świadoma decyzja życia w łasce , która daje pokój serca. Ku refleksji na dziś: Czy żyję tak, bym w każdej chwili mógł z czystym sumieniem stanąć przed Bogiem? Jak reaguję na pokusy — czy pamiętam wtedy, że życie jest krótkie, a wieczność prawdziwa? Czy powierzam swoje życie i godzinę śmierci Sercu Jezusa i opiece Maryi, tak jak uczył Ojciec Wenanty?
O dobrym przeżywaniu życia...
Miłość, która nie próżnuje
Najcenniejszym darem, jaki mamy, jest teraz
Miłość do Boga to nie tylko uczucie
Nie gonić za kroplą, gdy czeka morze
Wyznanie Serca ubogiego
