“O Merciful God, imprint upon our hearts the thought of the world’s transience. Let this thought never fade, never disappear from the eyes of our soul, so that we may not bury ourselves in the earthly mire and lose the eternal treasures which, in Your kindness, Lord, You have promised us.” Father Wenanty Katarzyniec The words of Father Wenanty Katarzyniec strike at the very core of human experience: it is easy to attach our hearts to earthly things, yet far more difficult to remember that all that is temporal has its end. A person naturally seeks stability, comfort, and security — and yet Christ reminds us: “For where your treasure is, there your heart will be also.” (Mt 6:21) This is why Father Wenanty prays for something remarkable: not that the world would disappear, but that the truth of its passing nature would remain alive in our hearts. For if we forget it, we easily become “buried” - in haste, money, people’s opinions, ambitions, comparisons. And then, without noticing, we may lose the greatest treasure: the closeness of God and the eternal life He has promised us. This call is not a rejection of the world, but an invitation to live it wisely and with a free heart - with our eyes fixed on what endures forever. Reflection for Today What binds me too strongly in my life - so much that it steals the freedom of my heart? Do I remember each day that earthly things pass, and eternity lies before us? Which “eternal treasures” do I neglect because of haste, worries, or the distractions of this world?
„O Boże miłosierny, wyraź w serca nasze tę myśl o znikomości świata. Niech ona nigdy nie ulatuje, nie znika sprzed oczu duszy naszej, abyśmy się nie zagrzebali w tym błocie ziemskim i nie stracili wiecznych skarbów, któreś nam w łaskawości swojej, Panie, przeobiecał.” Ojciec Wenanty Katarzyniec Słowa Ojca Wenantego Katarzyńca uderzają w samo sedno ludzkiego doświadczenia: łatwo przywiązać serce do rzeczy ziemskich, trudniej pamiętać, że wszystko, co doczesne, ma swój kres . Człowiek naturalnie chce stabilności, komfortu, bezpieczeństwa - a jednak Chrystus przypomina nam: „Gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.” (Mt 6,21) Dlatego Ojciec Wenanty modli się o coś niezwykłego: nie o to, by świat zniknął, ale o to, by prawda o jego znikomości trwała w naszym sercu. Bo jeśli o niej zapomnimy, łatwo się „zagrzebać” - w pośpiechu, pieniądzach, opiniach ludzi, ambicjach, porównaniach. A wtedy, niepostrzeżenie, można stracić największy skarb: bliskość Boga i życie wieczne, które On nam obiecał. To wezwanie nie jest odrzuceniem świata, ale zachętą, by go przeżywać mądrze i wolnym sercem - z oczami skierowanymi ku temu, co trwa na wieki. Ku refleksji na dziś: Co w moim życiu zbyt mocno mnie wiąże - tak, że odbiera mi wolność serca? Czy pamiętam na co dzień, że rzeczy doczesne przemijają, a wieczność jest przed nami? Jakie „wieczne skarby” zaniedbuję przez pośpiech, troski lub rozproszenia tego świata?
„Otóż muszę być zawsze przygotowany na śmierć, a ponieważ nie chcę drżeć w ostatniej chwili, postanawiam sobie od teraz tak żyć, aby zawsze być gotowym na śmierć. W każdej pokusie będę myślał o śmierci i sądzie Bożym. Postanowienie to składam w Najsłodszym Sercu Jezusa. I błagam Najświętszą Maryję Pannę o opiekę teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci.” Ojciec Wenanty Katarzyniec Słowa Ojca Wenantego Katarzyńca prowadzą nas do samego serca chrześcijaństwa. Nie są wezwaniem do smutku, ale do odwagi i gotowości . W katechizmie czytamy, że śmierć kończy ziemską pielgrzymkę człowieka, ale otwiera drzwi do życia wiecznego (KKK 1010–1014). Dla człowieka wierzącego nie jest tragedią, lecz chwilą spotkania z Miłością, w którą wierzył przez całe życie. Ojciec Wenanty uczy nas, że życie z myślą o śmierci nie odbiera radości, ale ją oczyszcza . Kto pamięta o sądzie Bożym, ten nie marnuje czasu na to, co puste — szuka dobra, prawdy, przebaczenia. To nie strach, lecz świadoma decyzja życia w łasce , która daje pokój serca. Ku refleksji na dziś: Czy żyję tak, bym w każdej chwili mógł z czystym sumieniem stanąć przed Bogiem? Jak reaguję na pokusy — czy pamiętam wtedy, że życie jest krótkie, a wieczność prawdziwa? Czy powierzam swoje życie i godzinę śmierci Sercu Jezusa i opiece Maryi, tak jak uczył Ojciec Wenanty?
O dobrym przeżywaniu życia...
Miłość, która nie próżnuje
Najcenniejszym darem, jaki mamy, jest teraz
Miłość do Boga to nie tylko uczucie
Nie gonić za kroplą, gdy czeka morze
Wyznanie Serca ubogiego
