„Jak powinna nas pociągać nieskończona piękność, źródło doskonałości. Stworzenia czym są? Gdy mnie będą podniecały, powiem sobie: po cóż mi uganiać się za kroplą, gdy mogę łatwo w Bogu mieć morze dobroci. Serce moje Twoim jest, o Boże. Stworzenia piękne są, o ile mi Ciebie przypominają.”
— o. Wenanty Katarzyniec
W codziennym zgiełku, wśród tylu atrakcji i błyskotek, łatwo ulec pokusie uganiania się za tym, co ulotne. Piękno świata kusi – krajobrazy, sztuka, ludzie, rzeczy. Ale jakże głęboko i trafnie przypomina nam o. Wenanty Katarzyniec:
„Po cóż mi uganiać się za kroplą, gdy mogę łatwo w Bogu mieć morze dobroci?”
To pytanie uderza swoją prostotą i zarazem duchową głębią.
Czym bowiem są stworzenia – choćby najwspanialsze – wobec nieskończonej piękności Stwórcy? O. Wenanty nie odrzuca piękna świata. Przeciwnie, dostrzega w nim wartość, ale tylko o tyle, o ile przypomina ono Boga. „Stworzenia piękne są, o ile mi Ciebie przypominają.”
To nie lekceważenie świata – to właściwe ustawienie perspektywy.
To wezwanie, by serce ludzkie nie zatrzymywało się na tym, co pośrednie, ale szukało źródła. Tak jak kropla pochodzi z morza, tak każde dobro i każde piękno pochodzi z Boga. Świat może nas zachwycać, może wzruszać – ale nie powinien nas zniewalać. Bo nawet najpiękniejsze stworzenie nie zaspokoi głębi duszy, która została stworzona dla nieskończoności.
W świecie pełnym nadmiaru, przesytu i pożądania, warto wracać do tej prostej prawdy: „Serce moje Twoim jest, o Boże.” Gdy to stanie się naszym codziennym westchnieniem, wtedy rzeczy nabierają właściwej miary. Wtedy umiemy cieszyć się światem, nie czyniąc z niego bożka. Wtedy każde piękno staje się dla nas drogowskazem – nie celem.
Nie zatrzymujmy się na kropli. Szukajmy morza. Ono czeka – w ciszy modlitwy, w pokorze, w prostym oddaniu się Bogu.
Amen
