November 19 - Quiet desire for something greater

„Ein heiliger Mensch empfindet keine Furcht vor dem Tod, sondern denkt mit Freude an den Augenblick, in dem er sich in die Arme des geliebten Gottes werfen darf. Um einen solchen Tod zu verdienen, will ich von diesem Moment an ein neues Leben beginnen und alle Mittel dazu ergreifen.” Pater Wenanty Katarzyniec Die Worte von Pater Wenanty führen uns zu einer zutiefst feinen Wahrheit: Für einen Menschen, der in der Gnade lebt, ist der Tod kein Ende, sondern eine Rückkehr. Er erschreckt nicht, sondern wird zu einem Moment der Begegnung. Er raubt nicht die Hoffnung – im Gegenteil, er öffnet den Weg zur Fülle der Liebe. Deshalb begegnen die Heiligen ihm mit Frieden, ja sogar mit Freude – nicht, weil sie das Leben verachten, sondern weil sie Gott mehr lieben als alles auf dieser Welt. Pater Wenanty romantisiert den Tod nicht. Er zeigt einen Weg: um auf diese Weise sterben zu können, muss man auf diese Weise leben. Man muss heute beginnen – in genau diesem Augenblick. Nicht morgen, nicht dann, wenn man mehr Zeit hat. Jetzt. Das Herz verändern, die Entscheidungen, die Wünsche. Jeden Tag zu einem Schritt machen hin zur Liebe, die nichts zerstören kann. Zur heutigen Reflexion: Was in meinem Leben muss sich ändern, wenn ich wirklich „wie für die Ewigkeit“ leben möchte? Wovor habe ich Angst – und vertraue ich diese Ängste Gott an, oder trage ich sie allein? Welche konkreten Schritte kann ich heute unternehmen, um Gott näher zu kommen, statt mich von Ihm zu entfernen?

“A holy person does not feel fear before death, but thinks with joy of the moment when they will be able to throw themselves into the arms of the beloved God. To deserve such a death, I will begin a new life from this very moment and use every means to achieve it.” Father Wenanty Katarzyniec The words of Father Wenanty lead us to a profoundly delicate truth: For a person living in grace, death is not an end but a return. It does not terrify, but becomes a moment of encounter. It does not take away hope – on the contrary, it opens the way to the fullness of love. That is why the saints face it with peace, even with joy – not because they despise life, but because they love God more than anything in this world. Father Wenanty does not romanticize death. He shows a path: to depart in such a way, one must live in such a way. One must begin today—from this very moment. Not tomorrow, not when there is more time. Now. Change your heart, your choices, your desires. Make each day a step toward the Love that nothing can destroy. For reflection today: What in my life needs to change if I truly want to live “as for eternity”? What am I afraid of—and do I entrust these fears to God, or do I carry them alone? What concrete steps can I take today to draw closer to God, rather than move away from Him?

"Człowiek święty nie doznaje trwogi przed śmiercią, ale z radością myśli o tej chwili, w której będzie mógł rzucić się w objęcia umiłowanego Boga. Aby na taką śmierć zasłużyć, rozpocznę od tej chwili inne życie i wszelkich środków do tego użyję." Ojciec Wenanty Katarzyniec Słowa Ojca Wenantego prowadzą nas do niezwykle delikatnej prawdy: dla człowieka żyjącego w łasce śmierć nie jest końcem, lecz powrotem . Nie przeraża, lecz staje się chwilą spotkania. Nie odbiera nadziei - przeciwnie, otwiera drogę do pełni miłości. Dlatego święci patrzą na nią z pokojem, a nawet z radością - nie dlatego, że gardzą życiem, ale dlatego, że kochają Boga bardziej niż cokolwiek na tym świecie . Ojciec Wenanty nie romantyzuje śmierci. On pokazuje drogę: aby tak odejść, trzeba tak żyć. Trzeba zacząć już dziś — od tej chwili. Nie jutro, nie wtedy, gdy będę mieć więcej czasu. Teraz. Zmieniać swoje serce, swoje wybory, swoje pragnienia. Każdy dzień uczynić krokiem ku Miłości, której nic nie zniszczy. Ku refleksji na dziś: Co w moim życiu wymaga zmiany, jeśli naprawdę chcę żyć „jak dla wieczności”? Czego się boję - i czy powierzam te lęki Bogu, czy noszę je sam? Jakie konkretne kroki mogę podjąć już dziś, aby zbliżyć się do Boga, a nie oddalać?

„Es gibt keinen Menschen, der dieses Verlangen nicht spürt. Er brauche nur einen Augenblick seine Gedanken zu sammeln. Er halte einen Moment inne, höre auf, sich eine Stunde lang in irdischen Dingen zu verlieren und bald wird sich in der Tiefe seines Herzens ein Ruf melden - vielleicht gedämpft, schwach, nicht deutlich genug, um ihn klar zu hören. Ein Ruf, der sagt: Mensch! Denke daran, dass du zu Höherem bestimmt bist! Denke daran, dass dies nicht dein Ziel und nicht dein Ende ist!” Pater Wenanty Katarzyniec Jeder Mensch, selbst der am stärksten vom Alltag vereinnahmte, trägt ein stilles Verlangen nach etwas Größerem in sich. Ein Moment der Stille genügt - ein Anhalten im täglichen Rennen - und das Herz beginnt eine Wahrheit auszusprechen, die wir oft durch Lärm und Pflichten überdecken. Pater Wenanty erinnert uns: Die menschliche Seele ist nicht für kleine Dinge geschaffen. Die Welt beschäftigt uns, zerstreut uns, überfüllt uns - doch tief in uns bleibt eine Stimme: Du bist für Höheres bestimmt. Dein Weg reicht weiter als das, was du siehst. Das hier ist nicht dein letztes Ziel. Es ist das Echo des ewigen Lebens, das Gott in das menschliche Herz gelegt hat. Wer innehält, gibt dieser Wahrheit wieder Raum.  Gedanken für heute Wann habe ich mir zuletzt echte Stille gegönnt, in der Gott zu meinem Herzen sprechen kann? Welche irdischen Dinge übertönen den Ruf zu meinem höheren Ziel? Was muss ich in meinem Leben ordnen, damit ich mich auf das Ewige richte und nicht nur auf das Vergängliche?

„Nie ma człowieka, który by nie doznawał tego pragnienia. Niech tylko skupi na chwilę myśli swoje. Niech przystanie, przestanie przez godzinę krzątać się około spraw ziemskich, a wnet odezwie się w głębi jego serca wołanie, może nieco przytłumione i głuche, nie dość wyraźne, aby je usłyszał. Wołanie takiej treści: Człowiecze! Pamiętaj, żeś do wyższych rzeczy przeznaczony! Pamiętaj, że nie tu Twój cel i koniec!” Ojciec Wenanty Katarzyniec Każdy człowiek, choćby najbardziej zajęty światem, nosi w sobie ciche pragnienie czegoś większego. Wystarczy odrobina ciszy, przerwanie codziennego biegu, by serce przemówiło prawdę, którą tłumimy hałasem spraw, obowiązków i trosk. Ojciec Wenanty przypomina, że dusza ludzka nie jest stworzona dla rzeczy małych . Świat daje nam zajęcia, rozproszenia, nieustanne bodźce - ale w głębi jest głos, który nie przestaje wołać: Masz wyższe powołanie.   Twoja droga prowadzi dalej niż to, co widzisz.   Nie tu jest Twój cel. To echo życia wiecznego, które Bóg wpisał w ludzkie serce. Zatrzymanie się na chwilę pozwala je usłyszeć i na nowo spojrzeć na swoje życie nie „od dołu”, lecz „od Boga”. Ku refleksji na dziś: Kiedy ostatnio pozwoliłem sobie na prawdziwą ciszę - taką, w której Bóg może mówić do serca? Jakie sprawy ziemskie zagłuszają we mnie głos o wyższym powołaniu? Co w moim życiu powinienem uporządkować, aby kierować się ku temu, co wieczne, a nie tylko doczesne?

„O barmherziger Gott, präge unseren Herzen den Gedanken an die Vergänglichkeit der Welt ein. Lass ihn niemals entweichen, niemals aus den Augen unserer Seele verschwinden, damit wir uns nicht in diesem irdischen Schlamm vergraben und die ewigen Schätze verlieren, die Du uns in Deiner Güte, Herr, verheißen hast.“ Pater Wenanty Katarzyniec Die Worte von Pater Wenanty Katarzyniec treffen das Zentrum der menschlichen Erfahrung: Es ist leicht, sein Herz an irdische Dinge zu hängen, aber viel schwerer, daran zu denken, dass alles Zeitliche ein Ende hat. Der Mensch sucht von Natur aus Stabilität, Komfort und Sicherheit - und doch erinnert uns Christus: „Denn wo dein Schatz ist, da wird auch dein Herz sein.“ (Mt 6,21) Deshalb bittet Pater Wenanty um etwas Außergewöhnliches: nicht darum, dass die Welt verschwindet, sondern dass die Wahrheit ihrer Vergänglichkeit in unserem Herzen lebendig bleibt. Denn wenn wir sie vergessen, „vergraben“ wir uns leicht - in Eile, Geld, Meinungen anderer, Ehrgeiz, Vergleichen. Und dann kann man unbemerkt den größten Schatz verlieren: die Nähe Gottes und das ewige Leben, das Er uns verheißen hat. Dieser Ruf ist keine Ablehnung der Welt, sondern eine Einladung, sie weise und mit freiem Herzen zu leben - mit dem Blick auf das, was ewig bleibt. Gedankenanstoß für heute Was bindet mich in meinem Leben so stark, dass es mir die Freiheit des Herzens nimmt? Erinnere ich mich im Alltag daran, dass die Dinge dieser Welt vergehen und die Ewigkeit vor uns liegt? Welche „ewigen Schätze“ vernachlässige ich durch Eile, Sorgen oder die Ablenkungen dieser Welt?

“O Merciful God, imprint upon our hearts the thought of the world’s transience. Let this thought never fade, never disappear from the eyes of our soul, so that we may not bury ourselves in the earthly mire and lose the eternal treasures which, in Your kindness, Lord, You have promised us.” Father Wenanty Katarzyniec The words of Father Wenanty Katarzyniec strike at the very core of human experience: it is easy to attach our hearts to earthly things, yet far more difficult to remember that all that is temporal has its end. A person naturally seeks stability, comfort, and security — and yet Christ reminds us: “For where your treasure is, there your heart will be also.” (Mt 6:21) This is why Father Wenanty prays for something remarkable: not that the world would disappear, but that the truth of its passing nature would remain alive in our hearts. For if we forget it, we easily become “buried” - in haste, money, people’s opinions, ambitions, comparisons. And then, without noticing, we may lose the greatest treasure: the closeness of God and the eternal life He has promised us. This call is not a rejection of the world, but an invitation to live it wisely and with a free heart - with our eyes fixed on what endures forever. Reflection for Today What binds me too strongly in my life - so much that it steals the freedom of my heart? Do I remember each day that earthly things pass, and eternity lies before us? Which “eternal treasures” do I neglect because of haste, worries, or the distractions of this world?

„O Boże miłosierny, wyraź w serca nasze tę myśl o znikomości świata. Niech ona nigdy nie ulatuje, nie znika sprzed oczu duszy naszej, abyśmy się nie zagrzebali w tym błocie ziemskim i nie stracili wiecznych skarbów, któreś nam w łaskawości swojej, Panie, przeobiecał.” Ojciec Wenanty Katarzyniec Słowa Ojca Wenantego Katarzyńca uderzają w samo sedno ludzkiego doświadczenia: łatwo przywiązać serce do rzeczy ziemskich, trudniej pamiętać, że wszystko, co doczesne, ma swój kres . Człowiek naturalnie chce stabilności, komfortu, bezpieczeństwa - a jednak Chrystus przypomina nam: „Gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.” (Mt 6,21) Dlatego Ojciec Wenanty modli się o coś niezwykłego: nie o to, by świat zniknął, ale o to, by prawda o jego znikomości trwała w naszym sercu. Bo jeśli o niej zapomnimy, łatwo się „zagrzebać” - w pośpiechu, pieniądzach, opiniach ludzi, ambicjach, porównaniach. A wtedy, niepostrzeżenie, można stracić największy skarb: bliskość Boga i życie wieczne, które On nam obiecał. To wezwanie nie jest odrzuceniem świata, ale zachętą, by go przeżywać mądrze i wolnym sercem - z oczami skierowanymi ku temu, co trwa na wieki. Ku refleksji na dziś: Co w moim życiu zbyt mocno mnie wiąże - tak, że odbiera mi wolność serca? Czy pamiętam na co dzień, że rzeczy doczesne przemijają, a wieczność jest przed nami? Jakie „wieczne skarby” zaniedbuję przez pośpiech, troski lub rozproszenia tego świata?